Mon de Goeyse 1907-1998

Vandaag is het alweer 20 jaar geleden dat Mon de Goeyse overleed. Mon wie? Het is een vraag die het leeuwendeel van de Vlamingen – zelfs als ze student zijn geweest – zich bij het lezen van deze zin zal stellen. Nochtans zouden die studenten beter moeten weten. de Goeyse was in 1929 de schrijver van de clubcodex, de groene bladzijden (later blauwe) in Studentencodex. De regels die hij daar bij elkaar schreef, worden nog steeds gebruikt door de traditionele studentenclubs.

Vlaamsgezind en stijlrijk vertier

Edmond (Mon) de Goeyse ziet het levenslicht op 1 oktober 1907. Reeds als scholier laat de Goeyse zien dat hij een leidersfiguur is. En Vlaamsgezind. Zo richt hij in 1923 het Vlaams Studentenverbond van Groot-Brussel op. Een scholierenvereniging die zich richt op Vlaamse culturele ontvoogding en stijlvol vertier.

SeniorenKonvent

Als hij in 1925 zijn studies Germaanse filologie aan de Katholieke Universiteit van Leuven aanvat, gaat hij verder op dit elan. Mon de Goeyse wordt vaak bestempeld als de erfgenaam van de illustere studentenleider Jef Van den Eynde. Van den Eynde mocht dan wel heel wat gebruiken – vaak overgenomen van de Duitse Burschenschaften – in Leuven geïntroduceerd hebben, de Goeyse zal er voor zorgen dat het clubleven georganiseerd wordt op basis van algemene regels. Zo sticht hij in 1929 het Leuvens Seniorenkonvent (SK), dat de bestaande studentenclubs moet overkoepelen. De clubs die hij zal stichten of waar hij bestuurslid was, zijn er te veel om op te noemen.

Clubcodex

Als praeses van dat Seniorenkonvent zal hij echter onsterfelijk worden. Hij schrijft immers de regels voor het clubleven neer. De clubcodex, de groene (nu blauwe) bladzijden in de studentencodex, zijn een feit. De regels worden strikt gevolgd door alle studentenclubs die lid zijn van het SeniorenKonvent. Ook vandaag nog houden sommige studentenclubs zich nog – meestal deels – aan deze regels. Vooral dan clubs die de traditionele studentikoziteit hoog in het vaandel voeren.  Dopen en braspartijen zoals die nu bestaan zouden zelfs onmogelijk zijn als alle clubs de stijlrijke regels van de clubcodex van Mon de Goeyse zouden naleven.

In 1929 studeert de Goeyse af als licentiaat in de Germaanse filologie. Vier jaar later zal hij promoveren tot doctor. Op dat moment werkt Mon de Goeyse al als journalist bij de openbare omroep NIR. Tijdens de oorlog is hij directeur bij de “zender Brussel”. Na de oorlog wordt hij beschuldigd van collaboratie. Hij wordt in 1944 opgepakt en zal de gevangenis pas in 1947 verlaten. Het zal de man enkel maar Vlaamsgezinder maken.

Museum van het Vlaams studentenleven

In 1958 keert de Goeyse terug naar zijn Alma Mater. Hij wordt er directeur van de dienst voorlichting van de Leuvense universiteit. Die functie blijft hij uitoefenen tot aan zijn pensioen. Maar het studentikoze zal hem nooit loslaten. Doorheen de jaren legt hij een indrukwekkend archief en dito verzameling aan van alles wat met het studentenleven te maken heeft. Hij zal in 1978 die hele verzameling doneren aan de Leuvense universiteit om er het Archief en Museum van het Vlaams Studentenleven mee op te richten. Het museum is gehuisvest in de Leuvense Universiteitsbibliotheek. 

Zijn laatste grote wapenfeit is het uitgeven van het boek “O Vrij Studentenheerlijkheid. Historisch-Studentikoze schetsen” in 1987. Wat mij betreft nog steeds hét standaardwerk over studentikoziteit in Vlaanderen. Ook na 1987 blijft de Goeyse iemand die graag omringd wordt door studenten. Iedereen van mijn studentengeneratie en (ook nog daarna) die de Goeyse heeft ontmoet, houdt daar mooie, en vooral plezante, herinneringen aan over. 

Mon de Goeyse overlijdt op 21 december 1998 op 91-jarige leeftijd in zijn geliefde studentenstad.