Jonas Jonasson is met ‘Zoete Zoete Wraak BV’ intussen aan zijn 6de roman toe. En die is gelukkig beter dan zijn vorige. In zijn gekende stijl levert Jonasson weer een knotsgek verhaal af. Hoewel er wel enige voorspelbaarheid in de wendingen zit, blijft het een aangenaam en best ontspannend boek. Maar dat de auteur nog een extra plot aan zijn plot wil breien doet menig lezer wel hunkeren naar het einde van het boek. Dat de laatste bladzijden dan ook nog eens een langgerekt moraliserend opgestoken vingertje zijn, maakt het einde best wel vermoeiend.
Het verhaal
De norse Victor Alderheim start een carrière in de kunsthandel. Dit met als doel modernistische kunst te bekampen en de galerie waar hij werkt over te nemen. Dat laatste wil hij bereiken door de dochter van de galeriehouder, Jenny te huwen. Om later van haar te scheiden als hij de galerie heeft geërfd. Maar als Kevin, de zoon die hij blijkt te hebben met een Afrikaanse prostitué, voor zijn deur staat, dreigt zijn hele opzet te mislukken. Na de 18de verjaardag van Kevin, probeert hij de jongen achter te laten in de Rimboe van Kenia. Maar dat plan komt als een boemerang terug. Tot overmaat van ramp ontmoeten Kevin en Jenny mekaar en besluiten wraak te nemen. En waar kunnen ze daarvoor beter terecht dan bij Zoete Zoete Wraak BV…
Prettige kennismaking, Irma Stern
Jonas Jonassen blijft trouw aan zijn stijl: een humoristisch verhaal met knotsgekke situaties en hilarische dialogen. Ook positief is dat hij met dit verhaal geen amechtige poging meer onderneemt om het succes van zijn eerste roman te evenaren. Wat duidelijk wel het geval was met zijn roman ‘De 100-jarige man die terugkwam om de wereld te redden‘ Jonasson laat me met dit boek trouwens kennis maken met de schilderijen van Irma Stern, een Zuid-Afrikaanse kunstenares die me tot op heden onbekend was. Kortom, voldoende redenen om het boek positief te evalueren.
Altijd weer dat moraliserende vingertje
Maar er zijn wat mij betreft toch twee minpunten. Voor het eerst in zijn zes romans zijn sommige wendingen in het verhaal best wel voorspelbaar. Het feit dat de schilderijen van Stern écht zouden zijn, zag je van mijlenver aankomen. Ten tweede verzwaart hij onnodig zijn verhaal met een soort plot-na-plot toe te voegen. Daar komt dan nog bij dat dit plot-na-plot een moraliserend opgestoken vingertje richting lezer is. Ik heb het sowieso al niet voor opgestoken vingertjes, maar het past bij deze roman als een tang op een varken. Het opgetogen gevoel waarmee ik het boek heb gelezen, kreeg in die laatste 20 blz. een serieuze knauw.
Er zijn geen feiten, er bestaan enkel interpretaties 